قرآن و اهل بيت
بنا بر حديث متواتر ثقلين:« ُ إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ أَمَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي فَإِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْض »(مجلسی:1404ق: ج23،ص 141) من دو چيز گرانبها در ميان شما باقی می گذارم،آگاه باشيد اگر به آن دو متمسک شويد هرگز گمراه نخواهيد شد ،کتاب خدا و اهل بيتم ،و آن دو هرگز از من جدا نمی شوند تا در حوض بر من وارد شوند.قرآن و اهل بيت –علِيهم السلام – هميشه همراه هم بوده و هرگز از ِيکديگر جدا نمی شوند.اين رابطه معيت رابطه ای عرضی نيست بلکه با عنايت به تعبِير « إِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ » معيتی ذاتی بوده و کسانی که گمان می کنند اين دو ثقل مبارک را از هم جدا کرده و برخی ندای «حسبنا کتاب الله»(بخاری:1407ق،ج4،ص1612). کتاب خدا ما را بس است (و نيازی به اهل بيت عليهم السلام نداريم)، سرداده و به خيال خود از اهل بيت-عليهم السلام- مستغنی شده اند و برخی ديگر تن به مهجوريت قرآن داده و به زعم خويش فقط دل به اهل بيت-عليهم السلام- سپرده اند،دچار توهم شده و دانسته يا نادانسته از سعادت کسب فيض از هر دو ثقل نورانی محروم شده اند.در اينجا از دست دادن يکی، برابر با از دست دادن هر دو است،زيرا معيت، ذاتی بوده و حقيقت قرآن و اهل بيت –عليهم السلام- يکی است.اگر شأن قرآن کريم«لا ياتون بمثله»(توبه:88) نمی توانند مانند آن بياورند. است شأن اهل بيت –عليهم السلام – نيز «لا يقاس بآل محمدصلی الله عليه و آله من هذه الامه احد»(فيض الاسلام:1377ش،خ2) هيچ فردی از اين امت با آل محمد صلی الله عليه و آله قابل مقايسه نيست. می باشد.اگر قرآن حکيم تجلی حقتعالی است که:« تجلی الله لخلقه فی کلامه و لکنهم لا يبصرون[1]»(مجلسی:1404ق،ج 89 ،،ص107)، خدای متعال در کلامش برای بندگانش تجلی کرده ولی او را نمی بينند. خدای متعال با جميع اسماء و صفات خويش در آن تجلی فرموده ،اهل بيت -عليهم السلام - نيز که مصاديق انسان های کاملند مظاهر الهی،آيات کبرای حق و تجليگاه حضرتش می باشند که :« و ما لله آيه اکبر منی[2]»(همو: ج23 ،ص206) خدا نشانه ای بزرگ تر از من ندارد..بنا بر اين قرآن و اهل بيت –عليهم السلام- هر دو تجلی حقيقتی واحدند يکی به شکل تدوين و ديگری در قالب تکوين.آن يکی کتاب صامت و اين يکی کتاب ناطق حقند،چنانکه فرمود:« هَذَا كِتَابُ اللَّهِ الصَّامِتُ وَ أَنَا كِتَابُ اللَّهِ النَّاطِقُ[3]».(حرعاملی:1409ق،ج27،ص34) اين کتاب صامت خداست و من کتاب ناطق او.
